Bere testuinguru hegoafrikarraren eraginpean, eta artearen eta teknologiaren arteko harremanek pizten dioten interesaren indarrez, Marcus Neustetter-ek ikerlan sorta bati ekin dio, artearen, negozioen eta teknologiaren artean egon daitekeen erlazio lokalaren inguruan. Artista gisa, bere lana hedabideetako goi eta behe teknologia erlazionatzera bideratu du. Kultur sustatzaile gisa Sanman (Hego Afrikako Komunikazio Arte Berrien Sarea) fundatu zuen 2000ko urtean. Hezkuntza-aholkulari ere izan da hainbat instituzio eta argitalpen artistiko eta digitaletan, bai maila lokalean bai nazioartekoan, eta baita “LEA” kultur plataforman eta UNESCOren arte digitalen liburutegi birtualean ere.

Marcus Neustetterrek, bere hitzaldiaren hasieran, sarrera labur bat egin zuen bizi den testuinguru geografikoari eta laneko sare formal eta informalei buruz. Hegoafrikar Errepublika denbora gutxian aldaketa handi asko izaten ari den herrialde bat da, Marcus Neustetterren hitzetan. Hiriaren espazioa izugarri eraldatu da azken urteotan zehar. Asentamendu afrikarren berezko sistema aplikatu da, XX. mendearen hasierako hiri mendebaldarretako koadrikula-antolaketa baten gainean.

Honek, Marcus Neustetterren iritziz, biztanle beltzak hiriarekiko elkarrekintzan aritzera induzituak izana ekarri du. Apartheidak mass-medien garapenari eragin dio, eta baita hauek nazioarteko erritmoari eutsi nahi izan zioten moduari ere. Hasiera batean sistema lokalarenak ziren elementu batzuk ordezko piezak dira gaur egun hiri berriarentzat. “Honek teknologi patchwork moduko bat eragin du. Baliabide zaharrek aplikazio berriez funtzionatzeko ahalegina egiten dugu”, azaldu zigun. Biztanleek teknologia berriak erabiltzen dituzte, eskuratu egiten dituzte, eta dituzten beharretara egokitzen. “Jendea da hiriak funtziona dezan lortzen duena”, aipatu zuen Marcus Neustetterrek. Fenomeno honen adibide gisa, Marcus Neustetterrek erakutsi zuen biztanleek nola zulatzen edo hartzen dituzten telefonia finkoko lineak, telefono publikoetan dagoen eskasiari aurre egin ahal izateko.

The Trinity Sesssion
2000ko urtean Johannesburgeko panorama atsekabegarria zen, arte proiektuetara bideratutako aurrekontu eta dirulaguntzak hutsaren hurrengoak ziren, eta honen ondorio zuzentzat, arte galeriak itxi egin zituzten. ‘Garun- edo aditu-ihesa’, artearen munduan batik bat, geldiezina zen. Hegoafrikar Errepublika lurralde suntsitu batean zegoen, eta jendeak diasporan bilatu behar izan zuen tokia. Testuinguru honetan Stephen Hobbs, Kathryn Smith eta Marcus Neustetterrek elkarrekin lanean hastea erabaki zuten, arte publikoko proiektu, testu kritikoen produkzio eta erakusketen komisario lanetan, besteak beste. The Trinity Session-en interes-eremuak hirigintzako garapenarekin eta beronen kritikarekin, teknologiarekin eta arte elektronikoarekin lotutakoak dira. Egin zuten lehen proiektuetako bat erakusketa bat izan zen; honetan, Trinity Session-en kideek ehunka pertsona eta erakunde izen idatzi zituzten galeriako hormetan. Jendearen erantzuna berehalakoa izan zen, eta halaz Hegoafrikar Errepublikan bertan zein herrialdetik kanpo, diasporan, zegoen jendearekin hasi ziren lanean, sareaz baliatuta.

Marcus Neustetterrek Trinity Session-ek garatutako hainbat proiektu erakutsi zituen. Horietako bat Hegoafrikar Errepublikatik kanpo bizi eta lan egiten duten artista batzuekiko elkarlanean egindako erakusketa bat izan zen. Artista horiei Johannesburg hiriaz zuten ikuspegia erakusteko eskatu zieten. Produkzio lan guztia sarean lan eginez garatu zuten.

Johannesburgeko Faraday geltokia, espazio informala bera, kultur trukerako espazio formal bihurtzeko ahalegina izan zen Trinity Session-ek garatutako beste lanetako bat. “Faraday oso espazio garrantzitsua da hirian, taxi-geltoki bat du, hauxe baita garraio-sistema nazionala, eta hiriko biztanleak eta artistak elkarrekintzan aritzeko espazio egokia izan zitekeela iruditu zitzaigun”, azaldu zuen Marcus Neustetterrek. Hainbat hilabetetan zehar negoziatu zuten angoma etniako petrikilo, eskulangile eta pertsonekin, bertako biztanleak baitziren, espazioa berregokitu ahal izateko. “Denok elkarrekin egin genuen lan, espazioak leheneratzen eta egokitzen. Oso-oso esperientzia positiboa izan zen guretzat, zeren eta Faradayko ohiko erabiltzaileen eta artisten artean sortutako elkarrekintza mailak altuak izan ziren benetan. Gainera, ikonografia afrikar asko aurkitu zuten Faradayn, eta bere lanean jaso ahal izan zuten”, esan zigun.

Sanman, The Trinity Session-en proiektuetako beste bat, une honetan hainbat lan ari da garatzen toki zein nazioarte mailan, new media art-en inplikatuta edo interesatuta dauden talde eta erakundeekiko elkarlanean. Sanman-en zati diren proiektuek hainbat forma hartzen dute, erakusketa edo lantegietatik obra berriak sortzearren artisten eta new media-ko adituen artean gauzatu elkarlaneraino iristen baitira. “Une honetan bertan teknologia mugikorrarekin ari gara lanean. Jendearen eskura jarri nahi dugu, eta ikusi nola erabiltzen duen. Lantegietan ari gara lanean, jendea estimulatu nahi baitugu, sortzeari ekin diezaion. Multimedietako adituekin ere hainbat esplorazio burutzen dugu, programa eta interfaze berriak sortzen lagun diezaguten. Hamar urte besterik ez dira Hegoafrikar Errepublikak teknologia horietarako sarbidea duela, eta zeharo bilduta nago bide horretatik oso proiektu interesgarri berriak helduko diren iritzira”, esan zuen amaitzeko.